بسم الله الرحمن الرحیم.
سلام...
تا اینجای کار تقریبا می تونم بگم اصلا برنامه ای ننوشتیم. اما تا حدود کمی با برنامه نویسی کامپیوتر آشنایی پیدا کردیم. فهمیدیم که کامپیوتر دقیقا همون دستور هایی رو اجرا می کنه که ما بهش گفتیم؛ نه کمتر و نه بیشتر. کاش ما آدم ها هم در مقابل خدا مثل کامپیوتر باشیم.
کامپیوتر تک دستور ها رو یکی پس از دیگری اجرا می کنه. اگر برنامه ای که نوشته ایم مثلا 5 خط باشه، اول خط 1 ، بعد خط 2 ، بعد خط 3 و همینطور تا آخر برنامه دستورات اجرا خواهند شد.
هر دستور در برنامه نویسی به زبان سی شارپ با علامت ; خاتمه پیدا می کنه. به آخر دستور MessageBox.Show دقت کنید. ما با این علامت صرفا به کامپایلر گوشزد می کنیم که این خط از برنامه تمام شده و باید به خط بعدی رفته و دستور بعدی رو اجرا کنه. البته لزومی نداره که خط بعدی دقیقا یک خط بعد باشه. مثلا تمام حالت های زیر با هم مشابه هستند:
در حالت اول خطوط بصورت استاندارد ، یکی پس از دیگری آمده اند.
در حالت دوم بعضی از دستور ها بلافاصله بعد از دستور قبلی خود آمده اند ولی دقت کنید که این دستورها با علامت ; از هم جدا شده اند.
درحالت سوم ترکیبی از دو حالت قبل رو مشاهده می کنید.
نتیجه می گیریم که فضاهای خالی توسط کامپایلر نادیده گرفته می شوند. فضاهای خالی رو با دکمه های Space ، Tab (همون دکمه درازه :) ) و Enter می توان ایجاد کرد.
در زبان سی شارپ حروف کوچک و بزرگ با هم متفاوت هستند. مثلا MessageBox.Show با messagebox.SHow فرق می کند.
بقیه قوانین رو در جلسات بعد خواهم گفت.
در این درس کمی ساختار برنامه های کامپیوتری رو بررسی کرده و از آنها در یک برنامه ساده استفاده می کنیم. در همین حین نکات جدیدی از برنامه نویسی متوجه خواهیم شد.
هر برنامه کامپیوتری دارای سه بخش اصلی ورودی ، پردازش و خروجی می باشد. به این معنی که برنامه از طریق ورودی هایی مثل صفحه کلید ، موس ، وب کم و... داده هایی رو دریافت می کند. سپس خود برنامه روی داده های ورودی تغییر و تحولاتی ایجاد کرده و یا از آنها نتیجه گیری خاصی می کند و در مرحله آخر نتایج تغییر و تحولات و تصمیم گیری های روی داده ها به خروجی هایی مثل صفحه نمایش، چاپگر ، بلندگو ها و... ارسال می شوند. به داده ها بعد از انجام پردازش، اطلاعات می گوییم.
برای مثال همین برنامه ساده ای که در جلسات قبل نوشتیم، نام و نام خانوادگی را به عنوان ورودی دریافت کرده و در مرحله پردازش کلمه salam رو به نام و نام خانوادگی افزوده و در خروجی به نمایش در می آورد. می بینید که سه بخش اصلی یک برنامه کامپیوتری در همین برنامه بسیار ساده هم وجود دارد.
ان شاء الله از این جلسه از برنامه نویسی رو شروع می کنیم و دیگه تیترها مون "خیلی مقدماتی" نیست بلکه "مقدماتی" هست.
یکی از قسمت های اصلی کامپیوتر حافظه ها هستند. تصور کنید کامپیوتر بدون حافظه چگونه خواهد بود! اما شاید بلافاصله بعد از اینکه به حافظه های کامپیوتر اشاره کردم ذهن شما به سمت هارد دیسک ها، سی دی ها و فلش درایو ها رفت، البته اینگونه حافظه ها خیلی مهم هستند. اما منظور من این حافظه ها نبود. بلکه هدف من از حافظه به عنوان بخش اصلی کامپیوتر، RAM هست.
این حافظه حجم بسیار کمتری نسبت به هارد دیسک دارد.
این حافظه سرعتی بسیار زیاد تری نسبت به هارد دیسک دارد.
این حافظه خیلی گران قیمت است.
ما به چند دلیل در برنامه نویسی از حافظه RAM استفاده می کنیم.
سرعت پردازنده بسیار بالاست! از طرفی سرعت هارد دیسک در مقابل پردازنده خیلی کم است. ما از RAM به عنوان واسط بین هارد دیسک و پردازنده استفاده می کنیم. به این صورت که داده ها را بطور موقت در RAM ذخیره کرده و بعد از اینکه فرایند پردازش روی داده ها به پایان رسید ، آنها را در هارد دیسک ذخیره می کنیم (البته اگر نیازی به این کار وجود داشته باشد).
هرگاه که شما برنامه ای را اجراء می کنید، داده های مربوط به آن برنامه در حافظه RAM قرار می گیرد. مثلا" در برنامه ساده خودمان، نام و نام خانوادگی ای را که در TextBox نوشتیم بصورت موقت در RAM ذخیره می شود و دستور MessageBox.Show از آنها استفاده کرده و در خروجی نمایش میدهد.
ما می توانیم داده ها را در RAM ذخیره کرده یا آنها را از RAM بخوانیم. برای اینکار به روشی که در سطور بعد توضیح داده ام ، به کامپایلر دستور می دهیم که محلی در حافظه RAM را رزرو کند و به آن مکان رزرو شده یک نام دلخواه (که خودمان مشخص کرده ایم) اختصاص دهد. ما به این نام برای دسترسی به آن مکان رزرو شده در حافظه نیاز داریم. به این مکان رزرو شده حافظه متغیر می گوییم.
در این درس فقط به بررسی متغیرهایی می پردازیم که می توانند یک متن و یا نوشته را در خود ذخیره کنند. با دستور زیر یک متغیر که توانایی ذخیره متن را دارا می باشد، در حافظه ساخته می شود:
string strName;
strName صرفا یک نام هست و شما می توانید به دلخواه خود این نام را تغییر دهید.
اگر بخواهیم یک متن را در strName ذخیره کنیم بصورت زیر عمل می کنیم:
strName="In the name of Allah";
دقت داشته باشید که متن را باید بین دو علامت " قرار دهیم. به نوشته هایی که بین دو علامت " قرار دارند، اصطلاحا رشته می گوییم و به متغیری که توانایی ذخیره رشته ها را داشته باشد، متغیر رشته ای می گوییم.
هرجایی از برنامه که نام متغیر نوشته شود، آن نام در هنگام اجرای برنامه، با مقدار موجود در خود جایگزین خواهد. برای مثال می توانید بعد از اینکه متغیر strName را تعریف کردید دستور MessageBox.Show را بصورت زیر باز نویسی کنید:
MessageBox.Show(strName + "\n Butterfly.blog.ir");
برنامه این درس رو اگه پیاده سازی کرده باشید، احتمالا به این شکل شده باشه:
یکی از شاخصه های هوشمندی یک برنامه کامپیوتری این است که در شرایط مختلف تصمیم های مخصوصی اتخاذ کند. این امر در زندگی عادی هم بسیار رایج هست. مثلا شما درصورتی که هوا سرد باشد، لباس گرم می پوشید. اگر گرسنه شوید، غذا می خورید. اگر بخواهید برنامه نویسی یاد بگیرید به باترفلای سر می زنید... :) در جلسه آینده روش پیاده سازی این شاخصه هوشمندی رو با هم یاد می گیریم...
