اثر پروانه ای

در زمینه کدنویسی ناامن (unsafe code context) ، کلمه کلیدی stackalloc برای تخصیص یک بلوک حافظه در پشته (stack) بکار می رود.

int* fib = stackalloc int[100];

ملاحظات

مثال زیر سری فیبوناچی را که هر عدد حاصل جمع دو عدد قبل از خود در سری می باشد را تا 100 عدد ، تولید می کند . در کد زیر ، بلوکی از حافظه که اندازه آن برای نگهداری 100 عنصر از نوع int کافی است، در stack تخصیص داده شده نه در حافظه heap. آدرس این بلوک حافظه در اشاره گر fib ذخیره شده است (البته مثال زیر این کار را برای 20 عدد انجام می دهد که برای حفظ امانت عدد 100 را تغییر ندادم). این حافظه تحت تاثیر زباله جمع کن (Garbage Collector) قرار نمی گیرد و بنابراین مجبور نیستیم که با استفاده از کلمه کلیدی fixed ثابت شود. عمر این بلوک حافظه بستگی به عمر متدی دارد که این بلوک را تعریف کرده است. شما نمی توانید قبل از پایان متد این حافظه را آزاد کنید.

استفاده از stackalloc فقط در اعلان های متغیرهای محلی معتبر است.

امنیت

کد unsafe از امنیت کمتری نسبت به کد safe برخوردار است. هرچند استفاده از stackalloc بصورت اتوماتیک امکانات تشخیص تجاوز از بافر (buffer overrun detection) زبان زمان اجرای عمومی (CLR) را فعال می کند. اگر یک تجاوز بافر تشخیص داده شود، با بیشترین سرعت ممکن پردازش خاتمه پیدا می کند تا شانس اجرای کدهای مخرب به حداقل برسد.

مثال

class Test
{
    static unsafe void Main()
    {
        const int arraySize = 20;
        int* fib = stackalloc int[arraySize];
        int* p = fib;
        *p++ = 1;
        for (int i = 2; i < arraySize; ++i, ++p)
        {
            // Sum the previous two numbers.
            *p = p[-1] + p[-2];
        }
        for (int i = 0; i < arraySize - 1; ++i)
        {
            Console.WriteLine(fib[i]);
        }

        // Keep the console window open in debug mode.
        System.Console.WriteLine("Press any key to exit.");
        System.Console.ReadKey();
    }
}
/*
Output
1
1
2
3
5
8
13
21
34
55
89
144
233
377
610
987
1597
2584
4181
*/