اثر پروانه ای

سلام دوستان...

بدون هیچ معطلی ادامه میدیم...

android create project -n firstProject -t 1 -p c:\firstProject -k ir.blog.butterfly.firstProject -a mainActivity

نمی دونم این دستور رو اجرا کردید یا نه! اما قرار شد که پارامترهاش رو براتون توضیح بدم که هر کدوم چه کاری انجام میدن. پارامترهای این دستور از یکسری مفاهیم بنیادی برنامه نویسی اندروید تشکیل شده که اگه با این مفاهیم آشنایی پیدا کنید، طبعا با اون پارامترها هم آشنا می شوید.

از قسمت اول دستور که کاملا مشخص هست که کار این دستور ساخته یک پروژه جدید اندروید هست.

• پارامتر n- یا --name : اسم پروژه تون رو اینجا بنویسید. من توی دستور نوشتم firstProject .
• پارامتر t- یا --target : شما باید مشخص کنید که برنامه تون قراره روی چه نسخه ای از اندروید کار کنه. اون بسته ای رو که توی درس اول دانلود کردید فقط یک target داره و اونم اندروید 4.2 هست. البته این به اون معنا هست که برنامه شما روی گوشی ها یا تبلت هایی که نسخه اندرویدشون 4.2 یا پایین تر هست بخوبی کار می کنه. البته این به اون معنا نیست که در نسخه های بالاتر کار نمیکنه. علت های مختلفی برای انتخاب کردن تارگت وجود داره؛ مثلا اینکه اگه شما برنامه خودتون رو بر روی فروشگاه های اینترنتی قرار دادید، افرادی که می خوان برنامه رو دانلود کنند در حریان این موضوع باشند که آیا برنامه روی گوشی شون کار می کنه یا نه. علت دیگه هم اینه که ممکنه طبق API هایی که روی کامپیوتر شما نصب شده بخواهید برای نسخه خاصی از اندروید برنامه بنویسید(غیر از 4.2) که در اون صورت هم نیاز هست که تارگت رو مشخص کنید. همون طور که گفتم بسته ای که ما از اون استفاده می کنیم فقط یک تارگت داره، هر تارگت دارای یک id هست، id تارگت ما عدد 1 هست که جلوی پارامتر t- اونو نوشتم.
  برای بدست آوردن لیست تارگت های نصب شده می تونید از دستور android list targets استفاده کنید. شاید بعدا روش نصب تارگت ها رو براتون توضیح بدم. اگر لازم دارید که بدونید در بخش نظرات مطرح کنید. حتما پاسخ خواهم داد.
• پارامتر p- یا path-- : مشخصه دیگه! محل ذخیره شدن پروژه رو اینجا مشخص می کنیم. من درایو c و پوشه firstProject رو انتخاب کردم.
• پارامتر k- یا package-- : در برنامه های جاوا باید برای هرکدام از فایل های برنامه (که پسوند java. دارند) یک پکیج مشخص کنیم. این کار هم علت های زیادی داره که به یکی دوتاش اشاره می کنم. اول اونکه اگر برنامه ما حاوی چندین فایل هست، مشخص بشه اکه این فایل ها به هم مربوط هستند و بتوانیم از داخل هرکدام از فایل ها به فایل های دیگه دسترسی داشته باشیم(منظورم از فایل، فایل های سورس برنامه هست). یکی دیگه از علت هایی که در اینجا باید نام پکیج رو ذکر کنید اینه که بعدا وقتی برنامه روی گوشی نصب شد، اسم اینتنت (بعدا میگم چیه!) مربوط به اکتیویتی(اینم همینطور!) با برنامه های دیگه یکسان در نیاد.(برای این دلیل دومیه فعلا خیلی ذهنتون رو مشغول نکنید. بعدا باید مفصل در موردش صحبت کنم). بهتره که پکیج رو به همون صورتی که من انتخاب کرده ام انتخاب کنید؛ برعکس نام وبلاگ که آخرش اسم پروژه اومده!
• پارامتر a- یا activity-- : اکتیویتی یا فعالیت. هر برنامه اندروید شامل صفر تا بی نهایت اکتیویتی می تونه باشه. اکتیویتی ها کارهایی منحصر بفرد هستند که کاربر می تواند انجام دهد. تقریبا همه ی اکتیویتی ها با کاربر در تعامل هستند( مثل فرم ها در برنامه نویسی ویندوز). خوب اسم اکتویتی رو در این پارامتر مشخص می کنیم.

از این به بعد کارامون رو توی Eclipse انجام می دیم. Eclipse رو اجرا کنید، به منوی File رفته و گزینه Import رو انتخاب کنید. در پنجره Import از زیر مجموعه Android گزینه Existing Android code into workspace رو انتخاب کرده و دکمه Next رو بزنید. دکمه Browse . حالا پوشه ای که پروژه رو داخلش ذخیره کردید رو انتخاب کنید. دکمه Finish رو بزنید. بقیه گزینه ها رو هم خودتون برید دنبالش که چه کاری انجام میدن. به منم یاد بدید. :)

داستان ادامه داره... پس با ما باشید.