کلیدواژه throw

بیان throw برای ابلاغ اتفاق یک موقعیت غیرعادی (exception) در حین اجرای برنامه ، استفاده می شود.

ملاحظات

خطای پرتاب شده ، شیئی است که از کلاس System.Exception مشتق شده است. برای مثال:

class MyException : System.Exception {}
// ...
throw new MyException();

معمولا" بیان throw به همراه بیان های try-catch یا try-finally مورد استفاده قرار می گیرد.

public class ThrowTest2
{
    static int GetNumber(int index)
    {
       int[] nums = { 300, 600, 900 };
       if (index > nums.Length)
       {
           throw new IndexOutOfRangeException();
       }
       return nums[index];

    }
    static void Main() 
    {
       int result = GetNumber(3);
    }
}
    /*
        Output:
        The System.IndexOutOfRangeException exception occurs.
    */

عملگر new

برای ساختن شیئ ها و احضار متدهای سازنده مورد استفاده قرار می گیرد. برای مثال:

Class1 obj  = new Class1();

همچنین برای ساختن نمونه هایی از نوع های بی نام ، کاربرد دارد:

var query = from cust in customers
            select new {Name = cust.Name, Address = cust.PrimaryAddress};

عملگر new همچنین برای احضار (invoke) کردن متد سازنده پیش فرض نوع های مقداری مورد استفاده دارد. مثلا":

int i = new int();

در بیان قبل، i با صفر مقداردهی اولیه می شود، که مقدار پیش فرض برای نوع int می باشد. تاثیر این بیان مشابه بیان زیر است:

int i = 0;

به خاطر داشته باشید که اعلان یک متد سازنده پیش فرض برای یک struct (ساختار) یک خطا محسوب می شود، زیرا همه نوع های مقداری بصورت پیش فرض دارای یک متد سازنده public (عمومی) هستند. برای تنظیم مقدار اولیه نوع struct ، امکان اعلان متدهای سازنده دارای پارامتر بر روی نوع struct وجود دارد، اما این کار فقط زمانی انجام می شود که مقداری به غیر از مقدار پیش فرض مورد نیاز باشد.

بیان try-catch-finally

یک کاربرد عمومی از catch و finally به همراه هم، برای بدست آوردن و استفاده از منابع در بلوک try، دست و پنجه نرم کردن با شرایط استثنایی در بلوک catch و آزاد کردن منابع در بلوک finally می باشد.

برای اطلاعات و مثال های بیشتر در زمینه دوباره پرتاب سازی خطا ها به تاپیک های try-catch و "پرتاب استثناها" مراجعه کنید.

مثال

public class EHClass
{
    void ReadFile(int index)
    {
        // To run this code, substitute a valid path from your local machine
        string path = @"c:\users\public\test.txt";
        System.IO.StreamReader file = new System.IO.StreamReader(path);
        char[] buffer = new char[10];
        try
        {
            file.ReadBlock(buffer, index, buffer.Length);
        }
        catch (System.IO.IOException e)
        {
            Console.WriteLine("Error reading from {0}. Message = {1}", path, e.Message);
        }

        finally
        {
            if (file != null)
            {
                file.Close();
            }
        }
        // Do something with buffer...
    }
}

بیان try-catch

بیان try-catch شامل یک بلوک try و یک یا بیش از یک جمله catch که بعد از آن بلوک می آید، مدیریت کننده هایی را برای خطاهای مختلف تعیین می کند. وقتی یک خطا پرتاب (throw) می شود (اتفاق می افتد/خودمان عمدا آن خطا را تولید می کنیم)، زبان عمومی زمان اجرا (CLR - Common Language Runtime) به دنبال بیان catch ی می گردد که آن خطا را مدیریت می کند می گردد. اگر متدی که فعلا" در حال اجرا است چنین بلوک catch ی نداشته باشد، CLR به متدی که این متد فعلی را فراخوانی کرده نگاه می کند و همینطور استک را به سمت بالا بازرسی می کند (تا به بلوک catch مربوطه برسد). اگر هیچ بلوک catch ی پیدا نشد، آنگاه CLR یک پیام خطای-مدیریت-نشده به کاربر نشان می دهد و روند اجرای برنامه را متوقف می کند.

بلوک try حاوی کد محافظت شده است ولی ممکن است خطا برایش اتفاق بیفتد. بلوک به اجرا ادامه می دهد زمانی که خطایی پرتاب شود یا بلوک با موفقیت کامل شود. برای مثال، تلاش زیر برای قالبریزی یک شیئ null ، خطای NullReferenceExeption را برپا می کند:

object o2 = null;
try
{
    int i2 = (int)o2;   // Error
}